My Malta

        Dwa pierwsze tygodnie sierpnia upłynęły mi przyjemnie  i pożytecznie  – mówi Tadeusz Faron. Wraz  Elżbietą Faron i Sylwią Stefko przebywaliśmy na  Malcie  w Pembroke, w pobliżu Valetty, by tam w Sprachcaffe – szkole języków obcych,  w ramach programu Eramus + , Mobilność Kadry –  móc przez dwa tygodnie korzystać z możliwości szlifowania j.  angielskiego, zwiedzania wyspy i poznawania  wielu ludzi licznie reprezentujących większość narodowości, od Japonii po Brazylię.

     Grupa w której osobiście pracowałem, składała się z Japonki, trójki Turków, Francuza, pochodzenia senegalskiego, Włocha mieszkającego w Belgii a urodzonego w Hiszpanii, Brazylijki i Francuzki urodzonej w Hiszpanii. Jak widać, pełny internacjonalizm.

        Mieliśmy sobie dużo do powiedzenia o naszych krajach  i korzystaliśmy z tej sposobności, by się o sobie jak najwięcej dowiedzieć.  Również mówiliśmy sporo o Malcie. Nasz Tutor – Mark przez dużą część piątkowego popołudnia opowiadał o historii Malty, także tej trochę mniej znanej.  Nie unikał trochę trudnych tematów, np. opowieści o ponad trzymiesięcznej próbie podboju wyspy przez Turków w 1565r, zakończonej szczęśliwie 8 września stratą większości  z 40 tys. armii tureckiej, okupacji wyspy przez Napoleona w latach 1798-1800 i wreszcie wezwania przez miejscową ludność rezydującego na pobliskiej Sycylii Admirała Nelsona. Anglicy zadomowili się na długo. Formalnie dopiero w latach  sześćdziesiątych ubiegłego stulecia „zrezygnowali” z dominacji. I teraz już wiadomo, skąd angielski na tej wpółarabskiej  wyspie. Dowiedziałem się także, że okres wegetacji przypada, ze względu na suszę w miesiącach letnich, na miesiące jesienne, wrzesień – grudzień, że woda pochodzi głównie z odsalania wody morskiej, tylko niewieki procent z odwiertów. Itp. itd. – można by długo opowiadać.To były tematy, które mnie interesowały, więc nie omieszkałem zadać pytań dotyczących tychże kwestii.  Mówiliśmy też o różnych kwestiach społecznych i socjologicznych, poważnych  i dość lużnych   np. o pożyteczności plotki.

      Osobiście pierwszy raz miałem okazję w nieprzerwanym ciągu uczestniczyć w dyskusji na tak rożne tematy odbywającej się w tym najbardziej internacjonalistycznym języku, jakim jest angielski. (Nie w języku obcym w ogóle, bo wiele lat temu też miałem okazję rozmowy w podobnie międzynarodowym gronie –  w czasie o wiele dłuższym, ale w Hiszpanii, więc po hiszpańsku).

I tak wytrwale pracowaliśmy przez dwa tygodnie.

        Ale My Malta,  to nie tylko nauka i dyskusje. To także urocze wycieczki do Valetty, Medyny, czyli nowej i starej stolicy wyspy, na Gozo – drugą mniejszą wyspę maltańską, do Rabatu (Victorii) i  przeuroczego Xlendii, z urokliwą zatoką, i fantastycznie rzeźbionymi klifami.  Przyjemności tym wyprawom dodawał fakt, że wszędzie spotykaliśmy otwartych ludzi, którzy chętnie uczestniczyli, w  krótszych lub dłuższych rozmowach, służyli radą lub pomocą. Rodaków też spotykaliśmy, ale przede wszystkim Anglików, Francuzów i Portugalkę.

Przyjemnie jest stawać wobec różnych małych wyzwań, organizować się używając angielskiego.

       Wyjeżdżałem z poczuciem konieczności „przedwczesnego odejścia od stołu”. Aż się prosi, by nie rezygnować z „raz podanego ciastka” i kontynuować tę przygodę.

Świetnie, że mogliśmy się trochę rozwinąć i zobaczyć nieco mniej typowego świata.

      A to wszystko dzięki p. Kasi Lasak, która wpadła na pomysł uczestnictwa szkoły w programie Erasmus+ i koordynowała przedsięwzięcie. Czekamy na kolejne destynacje, kolejnych osób.

                                                                                                                                                      Tadeusz Faron